|
Dr. Jean Andris
News van:
19/03/08
|
Het is voor niemand een geheim dat te intense sportbeoefening meer schade dan goed doet. Denken we maar aan de gewrichten van dansers, de hersenen van boksers, de wervelkolom van rugbyspelers...Dat is maar een beperkte selectie en dan spreken we nog niet van de traumata en gevallen van plotse dood. Nu groeit er echte een nieuw bewustzijn in sportmilieus over de manier waarop atleten zich voeden...of zich niet voeden. Stoornissen van het eetgedrag zoals anorexie, boulimie... lijken immers helemaal niet zelden voor te komen bij die dames en heren. Het is nu zover dat de ook de verantwoordelijke trainers zich zorgen beginnen maken. In de VS hebben die officiëlen beslist tot actie over te gaan. Ze hebben recentelijk een standpunt ingenomen waarin ze niet enkel preventie aanbevelen maar ook opsporing van eetgedragstoornissen bij sporters.
Discretie
Er werd vastgesteld dat atleten slechts zelden spontaan dergelijke problemen aangeven en dat ze weerstand bieden om een arts te raadplegen en om een behandeling te krijgen. Daarom pleiten de trainers voor een pro-actieve houding die leidt tot de aanpak van het probleem. Maar ze willen niet zomaar wat gaan doen op gelijk welke manier: om dergelijke delicate opdracht tot een goed einde te brengen dienen de trainers opgeleid te worden en zich te integreren in multidisciplinaire teams. Maar de bevoorrechte contacten tussen een sporter en zijn trainer plaatsen die laatste in een goede positie om een sporter in moeilijkheden te beschermen.
De leiders van de beroepsorganisatie van trainers benadrukken de complexiteit van die situaties en de noodzaak van een omstandige en individuele analyse van de sporters op biologisch, psychologisch, socio-cultureel en familiaal vlak, aangezien die aspecten in elkaar verweven zijn zodat ze tegelijk de stoornissen zelf en de manier van aanpak bepalen. Zij zeggen ook dat er een klimaat moet ingesteld en bewaard worden dat het aan de betrokkenen mogelijk maakt te praten en dat bijdraagt tot een vergroting van hun genezingskansen.
Dr. Jean Andris
Referentie:
J Athl Train. 2008;43(1):80-108.
|
