Door Nicolas Guggenbühl
" HEALTH & FOOD " nummer 68, December 2004
|
Het gebruik van haaienkraakbeen als “hoopvol therapeutisch middel” tegen kanker is een succesverhaal, dat zelfs met enkele ‘argumenten’ kan gestaafd worden. Zowat twintig jaar geleden schreven Lee en Langer in het wetenschappelijk tijdschrift Science dat haaienkraakbeen een stof bevat die de angiogenese belemmert. De stof voorkomt de vorming van een nieuw bloedvatennetwerk dat het kankergezwel van bloed voorziet. Volgens de auteurs zou dit de verklaring zijn voor het zeer uitzonderlijk voorkomen van neoplasmen bij haaisoorten. Dit is overigens het belangrijkste argument dat op tal van verpakkingen van deze producten wordt aangehaald : haaien krijgen nooit kanker. Een bewering die overigens geheel onterecht is vermits men wel degelijk reeds kanker bij haaien heeft vastgesteld, zelfs kraakbeenkanker (cf. Health and Food nr. 40, 2000).
Reclame op internet
Het enorme succes van de pseudo-wetenschappelijke benadering van het haaienkraakbeen kan voor een groot deel op rekening van het internetverkeer geschreven worden. Tik in de zoekmachine van Google “shark cartilage” in en er verschijnen niet minder dan 200 000 referenties waarbij in veel gevallen de vermelding ‘bestel hier’ bijzonder opvallend is aangebracht…
In een recente publicatie wordt deze commerciële benadering aan de kaak gesteld en wordt noodgedwongen de alarmbel geluid. Prof. Gary K Ostrander, vorser aan de John Hopkins Universiteit, afdeling Biologie en Geneeskunde, heeft de populariteit van het rauwe haaienkraakbeen dat zowel als therapeutisch als preventief middel tegen kanker wordt gebruikt van naderbij onderzocht. Hij verzet zich hierbij met klem en vindt het ongeoorloofd dat men de bevolking blijft voorhouden dat haaien nooit kanker krijgen, terwijl reeds meer dan 40 gevallen van kanker konden worden vastgesteld. Een boek van de hand van William Lane, verschenen in 1992, met de titel “Haaien krijgen nooit kanker”, ligt aan de basis van deze opvatting en wordt zo ook in stand gehouden. In 1993 werd het boek in een uur durende uitzending van tv-station CBS uitvoerig besproken en volmondig aangeprezen.
Hachelijke extrapolaties
Ook de al te voortvarende “logische gevolgtrekkingen” van bepaalde experimenten vindt de bioloog geheel onterecht. In onderzoeken zou zijn aangetoond dat de stof de vorming en de groei van nieuwe bloedvaten, die kwaadaardige tumoren van zuurstof en voedingsstoffen voorzien, belemmert. “Het is niet uitgesloten dat bepaalde, zeer sterk gezuiverde bestanddelen uit kraakbeen, al dan niet afkomstig van haaien, heilzaam zouden kunnen zijn bij de behandeling van kanker bij de mens. Daarvoor moeten in de eerste plaats de stoffen kunnen geïsoleerd worden en moet vervolgens een toedieningsmiddel gevonden worden om het kankergezwel te kunnen bereiken”, aldus nog prof. Ostrander. De aanhangers van deze therapie blijken deze barrières over het hoofd te zien, en zijn ervan overtuigd dat het oraal of rectaal toedienen van haaienkraakbeen onder de vorm van extracten kanker kan genezen.
Nog volgens de vermaarde onderzoeker bestaat er niet de minste wetenschappelijke basis die deze zienswijze staaft. Hij wijst er verder op dat sinds meer dan tien jaar haaienkraakbeen aan intensief wetenschappelijk onderzoek wordt onderworpen en dat tot op heden nog geen enkele gecontroleerde klinische studie ook maar enig anticarcinogene werking heeft kunnen aantonen. Niettemin geloven heel wat kankerpatiënten rotsvast in deze therapie en dit vaak ten nadele van behandelingen waarvan de doeltreffendheid wel kon worden aangetoond. Ondertussen gaat de haaienpopulatie in de oceanen alsmaar in dalende lijn ….
Nicolas Guggenbühl
Ref :
Cancer Research, 1 december 2004. |
