Door Nicolas Guggenbühl
" HEALTH & FOOD " nummer 77, Mei/Juni 2006
|
Wat is ‘policosanol’ in feite ? Het is een mengeling van vetachtige alcoholen met lange koolstofketen, verkregen uit de extractie van de stroperige massa van rietsuiker. Het is afkomstig uit Cuba en wordt in meer dan 40 landen gecommercialiseerd, in het bijzonder – maar niet uitsluitend – voor zijn vermeende cholesterolverlagende eigenschappen. Het zou ook antitrombotische en antioxidatieve eigenschappen bezitten en atheroomplaten kunnen stabiliseren. In Zuid-Amerika heeft het zelfs de reputatie de seksuele prestaties te verbeteren.
Studies als getuige
Policosanol kan ook uit andere grondstoffen gehaald worden zoals tarwekiemen, rijstzemelen of bijenwas. In de ‘goed gedocumenteerde’ publiciteit wordt beweerd dat het hypocholesterolimiërend werkt, wat gebaseerd is op ‘meer dan 80 wetenschappelijke studies’. Zijn werking zou, bij een inname van 5 tot 40 mg per dag, vergelijkbaar zijn met die van statines …
Het is waar dat hieromtrent wetenschappelijke literatuur bestaat. Maar … er moet wel aan toegevoegd worden dat het merendeel van deze studies waarin de heilzame eigenschappen van Policosanol op de bloedlipiden geprezen worden, afkomstig zijn van slechts één Cubaanse groep van onderzoekers. De wetenschappelijke relevantie is dus relatief en de vermeende eigenschappen werden niet door andere onderzoekscentra bevestigd. Een klinisch onderzoek uitgevoerd in Nederland onderzocht het Policosanol uit tarwekiemen. Hieruit bleek dat het extract helemaal niet in staat was het totaal cholesterolgehalte en evenmin de LDL-cholesterol te doen dalen. Sommigen haalden de resultaten van deze studie aan om de superioriteit van het Cubaans Policosanol te onderstrepen. Vandaar de belangstelling om een nieuwe studie, gebruik makend van het vermaarde Cubaanse Policosanol, op touw te zetten. Het werd een placebo gecontroleerde, gerandomiseerde studie, uitgevoerd ver buiten de Cubaanse grenzen.
Vijf groepen als proefkonijnen
Dr. Berthold, Universiteit van Keulen, Duitsland, en zijn collega’s, zetten een dubbel blinde, gerandomiseerde multicentrische studie op touw, met placebogroep. Ze deden dit in samenwerking met 143 personen met hypercholesterolemie of een dyslipidemie gekenmerkt door ofwel een LDL gehalte hoger dan 150 mg/dl (3.88 mmol/l) met geen of slechts één cardiovasculaire risicofactor, ofwel een LDL gehalte tussen 150 en 189 mg/dl met de aanwezigheid van minstens twee risicofactoren.
Er werden vijf groepen gevormd om zodoende het effect van vijf verschillende dosissen Policosanol (10, 20, 40, 80 mg per dag en een placebo) te kunnen evalueren. De evaluatie gebeurde na een toedieningperiode van 12 maanden. Resultaat : in geen enkele van de vijf groepen daalde de LDL-cholesterol met meer dan 10 % in vergelijking met de waarde bij aanvang van de studie. Er kon uiteindelijk geen enkel significant verschil aangetoond worden tussen Policosanol en het placebo met betrekking tot het totaal cholesterol, HDL, LDL, triglyceriden, lipoproteïne (a) en de verhouding tussen LDL en HDL.
Onschadelijk en ondoeltreffend
Hoewel het kind niet helemaal met het badwater mag worden weggegooid, mogen de aspiraties van het Cubaanse Policosanol, om als hypocholesterolimiërend middel door te gaan, nu wel definitief opgeborgen worden. De studie toont aan dat het extract goed verdragen wordt en dat het geen enkele nevenwerking heeft. Argumenten om nog meer gegadigden aan te trekken die op zoek zijn naar alternatieve remedies. Bij het horen van dergelijke ‘therapeutische’ eigenschappen van producten als Policosanol, komt het er op aan het hoofd koel te houden. Het belangrijkste gevaar schuilt in de kloof die de scheiding maakt tussen wat men denkt dat het product doet (een risicofactor verminderen) en … wat het niet doet.
Nicolas Guggenbühl
Diëtist, voedingsdeskundige
Berthol HK et al. JAMA 2006;295:2262-2269. |
