| De ziekte van Crohn is een inflammatoire aandoening die het laatste deel van de dunne darm, het ileum en vaak ook het colon treft. Mestal begint ze bij beide seksen tussen 20 en 40 jaar (later bij de vormen die het colon aantasten).In België zijn naar schatting 15 000 mensen betroffen en elk jaar worden 500 nieuwe gevallen gediagnosticeerd. Er is weliswaar een genetische component gemoeid bij deze auto-immune aandoening (familiale vormen omvatten bijna een vierde van alle gevallen) maar de oorspong blijft mysterieus.
Britse vorsers hebben een weinig voor de hand liggende piste onderzocht : de micropartikels. Dat zijn microscopische, niet biologische deeltjes met de afmetingen van een bacterie. Zij kunnen in het lichaam aangemaakt worden vanuit darmafscheidingen van calcium en fosfaat, of van buitenaf afkomstig zijn (voeding). De voornaamste ingenomen micropartikels zijn titaandioxide en silicaten. Deze bestanddelen weerstaan de afbraak tijdens de vertering en stapelen zich op in de platen van Peyer, celgroepen die een rol spelen bij de immuniteit in het spijsverteringsstelsel en bij het in gang zetten van ontstekingsreacties.
Voedingsmiddelen en tandpasta
De auteurs hebben de aanbreng geëvalueerd van ingenomen micropartikels bij 91 mensen met de ziekte van Crohn (in remissieperiode) en vergeleken met die bij een controlegroep van een gelijk aantal mensen. De evaluatie gebeurde op basis van een voedingsdagboek van 7 dagen. Daarin werd rekening gehouden met alle voedingsmiddelen maar ook met farmacologische bereidingen en zelfs met tandpasta.
De resultaten geven geen significant verschil voor de gemiddelde aanbreng van titaandioxine en van silicaten. Toch benadrukken de auteurs dat gezien de grote variatie in de aanbreng tussen de individuen, de piste van de micropartikels niet mag worden uitgesloten. Deze studie toont aan dat het voortaan mogelijk is de aanbreng te evalueren van micropartikels van exogene oorsprong en zo nodig een dieet te overwegen dat arm is aan dergelijke micropartikels.
Nicolas Guggenbühl
Diëtist Voedingsdeskundige
Referenties :
Lomer MC et al. Br J Nutr december 2004. |
