De nutritionele densiteit is een begrip dat diëtisten goed kennen. Het is de hoeveelheid niet energetische nutriënten (vitaminen, mineralen, oligo-elementen, vezels …) per 100 kcal van een bepaald voedingsmiddel. We weten dat het voor een gezonde voeding belangrijk is zoveel mogelijk voedingsmiddelen in te schakelen met een hoge densiteit. Groenten, fruit, melk, graanproducten behoren daartoe. En de kiwi scoort op dat punt zeer goed.

Darmon stelde in 2005 een interessant begrip voor: de score van nutritionele adequaatheid. Met die score kan de bijdrage worden omschreven per 100g van een voedingsmiddel voor de aanbevolen nutritionele aanbreng. De groene kiwi met een score van 11,4 en de gold kiwi met 16,8 doen het veel beter dan een andere nochtans erg gewaardeerde fruitsoort,met name de sinaasappel (score van nutritionele adequaatheid 8,1). Als andere referentiepunten geven we hier de druif met 2,4 en de appel met 1,8. De waarden die voor deze evaluatie worden gebruikt zijn die van het USDA (United State Department of Agriculture).

Iedereen weet al dat de kiwi een echte goudmijn is van vitamine C. Maar volgende cijfers kunnen dat nog verduidelijken: een groene kiwi bevat ongeveer 85,1 mg van deze vitamine per 100 g en de gold kiwi zelfs tot 108,5 mg/100g. Dat is meer dan anderhalve keer (groene kiwi) tot zelfs twee keer (gold kiwi) zoveel als het gehalte in een sinaasappel (ongeveer 54 mg/100 g), die vaak ook wordt vermeld voor zijn aanbreng van vitamine C. Een kiwi per dag dekt aldus de aanbevolen dagelijkse aanbreng (ADA). En de biologische beschikbaarheid van vitamine C van een kiwi is hoog: in een studie bij muizen is aangetoond dat de weefselconcentraties van vitamine C na inname van kiwi’s groter zijn dan na inname van een hoeveelheid vitamine C opgelost in water die gelijk is aan die van kiwi’s.

De aanbreng van interessante nutriënten is natuurlijk niet beperkt tot vitamine C. Ook de vezels staan op het appel: 3g vezels per 100g kiwi. Er dient nog benadrukt dat de aanbreng van foliumzuur hoog is door de kiwi, die de ADA ervan kan dekken voor 17% (gold kiwi) of 19% (groene kiwi). Dan is er nog kalium: 316 mg/100g (groene) en 301mg/100g (gold). Dat maakt de kiwi tot een concurrent voor de banaan, die 358 mg kalium/100g aanbrengt. En dat is niet te verwaarlozen. Ook aan antioxidanten geen gebrek. Naast vitamine C, waarover we al hebben gesproken, zijn er in de kiwi polyfenolen en carotenoïden. Van de flavonoïden is welke soort meest aanwezig is, afhankelijk van de soort kiwi: de gold kiwi bevat vooral epicatechine (0,64 mg/100 g verteerbaar deel), terwijl in de groene kiwi vooral epicatechine (0,27 mg/100 g), luteoline (0,74 mg/100 g) en kaempferol (1,03 mg/100 g) aanwezig zijn. Wat de carotenoïden betreft, werd na 15 weken dagelijks gebruik een significante toename vastgesteld van luteïne en van zeaxanthine. Meer algemeen werd in studies aangetoond dat consumptie van kiwi’s de antioxidatieve capaciteit van het plasma deed toenemen. Met twee kiwi’s per dag wordt een daling vastgesteld van de oxidatieve schade in de cel en een beter herstel van de schade veroorzaakt door vrije radicalen en door oxidatieve stress aan het DNA.

Door deze eigenschappen wordt de absorptie van ijzer bevorderd, waarvan we weten dat subcarentie (en soms echt gebrek) in onze populaties, vooral bij jonge vrouwen, voorkomt. Dankzij de antioxidanten in de kiwi, met name vitamine C en de carotenoïden, steeg het gehalte ferritine in het plasma van 17 mcg/l naar 25 mcg/l bij een groep vrouwen tussen 18 en 44 jaar oud die gedurende 16 weken bij het ontbijt met ijzer verrijkte granen en melk met twee gele kiwi’s hadden genomen. Ter vergelijking: het eten van bananen in plaats van kiwi’s zonder iets anders te veranderen aan het ontbijt had geen gunstige invloed op het ferritinegehalte van het plasma. Het is ook nog belangrijk te vermelden dat de glycemische index van kiwi’s laag is waardoor deze vrucht de darmtransit bevordert en dat de kiwi een enzym bevat dat uniek is in zijn soort, het actinidine, dat helpt bij de vertering van eiwitten.